Project Description
GASTROLOGIA
Choroba Leśniowskiego-Crohna i
Wrzodziejące Zapalenie Jelita Grubego
Choroba Leśniowskiego-Crohna oraz wrzodziejące zapalenie jelita grubego to przewlekłe choroby zapalne przewodu pokarmowego, w których występują zaostrzenia, kiedy objawy są dokuczliwe, a chorzy szukają zwykle pomocy lekarskiej, oraz okresy bez objawów lub z niewielkimi tylko objawami. Chorobę Leśniowskiego-Crohna wraz z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego zalicza się do tak zwanych nieswoistych zapaleń jelit.
Nieswoiste choroby zapalne jelit występują dość rzadko. W krajach zachodnich, gdzie w porównaniu z innymi jest najwięcej zachorowań z chorobą Leśniowskiego-Crohna lub wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, zmaga się jedna na trzysta osób. Na każde sto tysięcy populacji w każdym roku można się tam spodziewać kilkunastu nowych przypadków każdej z tych chorób. W Polsce nie prowadzono dokładnych badań epidemiologicznych, ale zachorowań jest mniej. Szacuje się, że łącznie mamy kilkadziesiąt tysięcy chorych. Dla porównania, z rozpoznaną i nierozpoznaną cukrzycą zmaga się kilka milionów Polaków.
Objawy mogą wystąpić w każdym wieku, ale najwięcej zachorowań występuje przed 30 rokiem życia lub w okolicy trzydziestki.
Należy zgłosić się do lekarza, gdy występuje:
Ból brzucha
Obecność krwi w kale
Nawracająca biegunka, która nie ustępuje po lekach zapierających
Niewyjaśniona gorączka trwająca powyżej dwóch dni
Niewyjaśniona utrata wagi
PRZYCZYNY
Dotąd nie wiadomo dokładnie dlaczego i w jaki sposób rozwijają się choroby zapalne jelit. Wydaje się, że jest wiele czynników, które odpowiadają za wystąpienie i późniejszą aktywność choroby. Należą do nich:
Choroba Leśniowskiego-Crohna lub wrzodziejące zapalenie jelita grubego u członka rodziny zwiększają ryzyko zachorowania u bliskich krewnych
Odpowiedź immunologiczna na bakterie, wirusy lub pasożyty może mieć niekorzystny dla organizmu przebieg i dać początek przewlekłemu procesowi zapalnemu
Sposób odżywiania może zwiększyć ryzyko zachorowania, a być może również wpłynąć na ciężkość objawów. Najprawdopodobniej odpowiadają za to dieta bogata w tłuszcze, nadmiar kalorii i spożywanie wysoko przetworzonej żywności (Dieta w chorobie Leśniowskiego- Crohna)
Choroba Leśniowskiego-Crohna rozwija się częściej u osób palących, ma u nich cięższy przebieg, co przekłada się na większą liczbę operacji. Dlatego po postawieniu takiego rozpoznania bardzo ważne jest zaprzestanie palenia papierosów.
ROZPOZNANIE
Nie ma jednego testu, który wystarcza, aby rozpoznać lub wykluczyć nieswoistą chorobę zapalną jelit. Rozpoznanie ustala się na podstawie zebranego od pacjenta wywiadu, potwierdzającego przewlekły charakter dolegliwości, badania przedmiotowego oraz różnych badań dodatkowych, które pomagają w różnicowaniu z innymi chorobami. Wiodącą rolę w diagnostyce chorób zapalnych jelit oraz monitorowaniu ich aktywności odgrywają badania endoskopowe przewodu pokarmowego.
Badania krwi
Mogą wykazać niedokrwistość i niedobór składników niezbędnych do produkcji krwinek, takich jak żelazo czy witamina B12.
Pozwalają wykryć stan zapalny w organizmie, który powoduje między innymi wzrost liczby krwinek białych czy niektórych białek we krwi, takich jak białko C-reaktywne (powszechnie używany angielski skrót CRP, C-reactive protein).
Badanie kału
Pozwala wykluczyć zakażenie bakteryjne i pasożytnicze
Pozwala rozpoznać stan zapalny przewodu pokarmowego, kiedy to w kale rośnie stężenie niektórych białek (np. kalprotektyny)
Pozwala wykryć krwawienie do przewodu pokarmowego
Badania endoskopowe
Gastroskopia to endoskopowe badanie dwunastnicy, żołądka i przełyku. Na badanie trzeba przyjść na czczo, poza tym nie wymaga przygotowań. Gastroskopia trwa około 10 minut i polega na wprowadzeniu endoskopu przez jamę ustną do przełyku, potem żołądka i dwunastnicy. Powoli wycofując aparat, lekarz na monitorze ogląda przesyłany obraz błony śluzowej. Gastroskopię można wykonać w znieczuleniu dożylnym, ale w większości przypadków wystarcza znieczulenie miejscowe.
W przypadku wykrycia zmian zapalnych, takich jak nadżerki i owrzodzenia, lekarz pobiera wycinki do badania histopatologicznego, które pomaga w ustaleniu ich przyczyny. Najczęstszą przyczyną takich zmian w górnym odcinku przewodu pokarmowego jest zakażenie Helicobacter Pylori, które również rozpoznaje się w trakcie. Często pobiera się wycinki z dwunastnicy, żeby wykluczyć chorobę trzewną. Żeby rozpoznać chorobę Leśniowskiego-Crohna w górnym odcinku przewodu pokarmowego, trzeba zwykle wykluczyć wymienione tu, częstsze choroby.
Ileokolonoskopia to endoskopowe badanie końcowego odcinka jelita krętego oraz jelita grubego. Wykonanie tego badania wymaga oczyszczenia jelita przy pomocy specjalnego środka przeczyszczającego rozpuszczonego w dużej objętości wody. Kolonoskopię można wykonać w znieczuleniu dożylnym, ale w wielu przypadkach wystarcza znieczulenie miejscowe. Samo badanie trwa około 20 minut i polega na wprowadzeniu endoskopu przez odbyt, przeprowadzeniu go przez całe jelito grube do jelita cienkiego, a następnie wycofywaniu i uważnym oglądaniu na monitorze przesyłanego przez aparat obrazu błony śluzowej wszystkich odcinków. W niektórych przypadkach nie bada się całego jelita grubego, ale tylko jego lewą połowę. Przy podejrzeniu choroby zapalnej jelit pobiera się wycinki do badania histopatologicznego ze zmienionych jak i niezmienionych odcinków. W wyniku badania lekarz może wysunąć podejrzenie nieswoistej choroby zapalnej jelit, ale to całość obrazu klinicznego, w tym wynik badania histopatologicznego, pozwala postawić rozpoznanie.
Badanie jelita cienkiego kapsułką endoskopową jest wykonywane jedynie w specjalistycznych ośrodkach. Nie jest badaniem pierwszego rzutu, zwykle wskazaniem do kapsułki jest podejrzenie choroby zlokalizowanej w jelicie cienkim, której nie udało się wykryć podczas konwencjonalnych badań endoskopowych i badań radiologicznych. Połknięta przez chorego kapsułka zawiera kamerę, która robi kilka zdjęć na sekundę i przesyła je do rejestratora za pośrednictwem noszonej wokół pasa anteny. Badanie trwa kilkanaście godzin. Następnie pacjent wydala kapsułkę, a lekarz na monitorze komputera analizuje zarejestrowane obrazy.
Badanie jelita cienkiego jest wykonywane metodą endoskopii balonowej. Badanie to jest wykonywane w specjalistycznych ośrodkach. Zwykle w celu leczenia zmian naczyniowych, oceny zwężeń w jelicie cienkim oraz ich endoskopowego rozszerzania oraz przy podejrzeniu niewielkich zmian zapalnych lub polipów i guzów jelita cienkiego. Enteroskopia polega na wprowadzeniu długiego, giętkiego endoskopu do jelita cienkiego od strony jamy ustnej lub kanału odbytu. To badanie zawsze wykonuje się w znieczuleniu dożylnym.
Badania radiologiczne
Ultrasonografia jamy brzusznej (USG) jest najbardziej dostępnym badaniem w diagnostyce przewodu pokarmowego. Pozwala ocenić grubość ścian przewodu pokarmowego, przy czym pogrubienie ściany jelita jest jednym z objawów aktywnego zapalenia. Może być pomocna w wykrywaniu powikłań choroby zapalnej jelit, takich jak obecność przetok jelitowo-jelitowych czy zbiorników płynowych w obrębie jamy brzusznej. Na kilka godzin przed badaniem USG nie należy jeść ani pić. Lekarz przykłada sondę to skóry brzucha, a wysyłane i odbierane przez nią ultradźwięki pozwalają na monitorze uzyskać obraz narządów jamy brzusznej.
Enterografia metodą rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej to badanie badania służy do oceny jelita cienkiego, które może być zajęte przez chorobę Crohna. Pozwala ocenić budowę i grubość ściany jelita, obecność możliwych zwężeń i poszerzenia światła jelita oraz pozostałe narządy jamy brzusznej. Badania radiologiczne umożliwiają także wykrycie innych powikłań procesu zapalnego w obrębie jelit, takich ja ropień, przetoka, guz zapalny czy perforacja. Na enterografię trzeba przyjść na czczo, a bezpośrednio przed badaniem pacjent pije wodę z rozpuszczonym środkiem, który wypełnia i kontrastuje jelito. Dodatkowo przed badaniem podaje się kontrast dożylny.
Badanie miednicy mniejszej (metoda rezonansu magnetycznego), służy do dokładnej oceny zmian okolicy odbytu, w tym przetok okołoodbytowych. Jest zwykle wykonywane przed planowanym zabiegiem operacyjnym w tej okolicy.
Tomografia komputerowa jamy brzusznej i miednicy mniejszej, pozwala ocenić wszystkie narządy jamy brzusznej. Jest często wykonywana w diagnostyce bólów brzucha.
ODŻYWIANIE I DIETA
Aktywna nieswoista choroba zapalna jelit może spowodować utratę masy ciała, częściowo z powodu braku apetytu i bólów brzucha, które prowadzą do ograniczenia spożycia pokarmów.
W chorobie Leśniowskiego-Crohna z zajęciem jelita cienkiego pojawiają się również zaburzenia trawienia i wchłaniania substancji odżywczych. Ponadto zarówno choroba Leśniowskiego-Crohna jak i wrzodziejące zapalenie jelita grubego mogą doprowadzić do odwodnienia i zaburzeń elektrolitowych.
U młodych ludzi z chorobą Leśniowskiego-Crohna elementem terapii jest leczenie żywieniowe, polegające na doustnym lub dojelitowym podawaniu specjalnych preparatów odżywczych, które poprzez odciążenie przewodu pokarmowego zmniejszają nasilenie stanu zapalnego, poprawiając przy tym stan odżywienia.
W ostatnich latach w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna stosuje się leczenie żywieniowe w połączeniu ze specjalną, mocno restrykcyjną dietą eliminującą różne pokarmy, ponieważ wykazano, że takie postępowanie może mieć podobną skuteczność, jak leczenie kortykosteroidami.
Błonnik pokarmowy zwiększa objętość stolca i liczbę wypróżnień dlatego w okresie aktywnej choroby zapalnej jelit zaleca się ograniczenie jego spożycia. Podobne zalecenie dotyczy chorych ze zwężeniami jelit. U pozostałych chorych błonnik, jeśli jest dobrze tolerowany, powinien być obecny w diecie, ponieważ nie nasila stanu zapalnego, ale poprzez korzystny wpływ na florę przewodu pokarmowego może ograniczać jego nasilenie.
Osoby z nadwagą powinny dążyć do uzyskania prawidłowej masy ciała. Wiele ośrodków gastroenterologicznych oferuje poradnictwo dietetyczne, gdzie specjalista pomoże w ocenie indywidualnego zapotrzebowania na kalorie i ustaleniu składu diety, która zapewni odpowiedni bilans energetyczny i nie narazi chorego na wystąpienie niedoborów.
NIESWOISTE CHOROBY ZAPALNE JELIT I AKTYWNOŚĆ ŻYCIOWA
Nasilenie albo inaczej aktywność chorób zapalnych jelit ocenia się w skalach punktowych, w których uwzględnia się najważniejsze objawy, takie jak biegunka, krwawienie, ból brzucha, jak również wyniki określonych badań dodatkowych i stan ogólny pacjenta. Im więcej punktów w danej skali, tym większa aktywność choroby. Niskie lub zerowe wyniki oceny odpowiadają remisji choroby.
We wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego najczęściej jest stosowana skala Mayo, która zawiera wynik endoskopowej oceny jelita. W chorobie Leśniowskiego-Crohna najczęściej stosuje się skalę CDAI (Crohn’s Disease Activity Index), w której oprócz nasilenia objawów i wyników badania lekarskiego uwzględnia się wynik badania morfologii krwi.
Leczenie dobiera się w zależności od lokalizacji i nasilenia choroby, w większości przypadków można je prowadzić ambulatoryjnie. Czas do uzyskania poprawy wynosi od kilku dni do kilku tygodni, a remisji choroby można się spodziewać po 8-12 tygodniach leczenia.
Możemy wyróżnić poniższe stadia chorobowe:
Nieswoista choroba zapalna jelit o łagodnym nasileniu jest leczona ambulatoryjnie. Część chorych pozostaje wtedy w domu, a cześć może kontynuować naukę i pracę. Zazwyczaj, z powodu osłabienia, chorzy rezygnują wtedy ze sportu i innych dodatkowych aktywności życiowych.
Umiarkowanie nasilony rzut choroby wymaga pozostania w domu, a w niektórych przypadkach lepszym rozwiązaniem jest leczenie szpitalne. Wraz z uzyskaniem poprawy, co trwa zwykle kilka tygodni, można wrócić do zwykłej aktywności.
Ciężki rzut choroby zapalnej jelit jest wskazaniem do leczenia szpitalnego, a rekonwalescencja po wyjściu ze szpitala zajmuje kilka tygodni.
Okres remisji to brak objawów aktywnej choroby. Większość chorych w okresie remisji przyjmuje leki i regularnie co kilka miesięcy odwiedza swojego lekarza.
Do czynników albo zdarzeń, które mogą nasilić aktywność choroby lub wywołać jej nawrót, zalicza się przede wszystkim zakażenia przewodu pokarmowego oraz inne zakażenia wymagające leczenia antybiotykami, a także dłuższe stosowanie leków z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych, które mogą wywołać rozwój owrzodzeń w przewodzie pokarmowym. Prawdopodobnie silny długotrwały stres również może doprowadzić do nawrotu choroby zapalnej jelit. Palenie papierosów pogarsza przebieg (nasila ciężkość) choroby Leśniowskiego-Crohna; osoby palące przechodzą większą liczbę operacji z jej powodu.
U pacjentów, u których planuje się leczenie immunosupresyjne, lub takie leczenie już się rozpoczęło, mogą być potrzebne dodatkowe szczepienia, na przykład przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B oraz Pneumokokowemu zapaleniu płuc. O tym, czy takie szczepienie jest zalecane i bezpieczne w określonej fazie choroby decyduje lekarz gastroenterolog.
LECZENIE
Leczeniem nieswoistych chorób zapalnych jelit zajmują się lekarze gastroenterolodzy. W specjalistycznych ośrodkach, które opiekują się pacjentami z cięższym przebiegiem tych chorób, działają zespoły skupiające gastroenterologów oraz innych specjalistów: endoskopistów, histopatologów, radiologów i chirurgów. Ważną rolę w leczeniu odgrywają także wyspecjalizowane pielęgniarki.
Celem leczenia jest uzyskanie remisji choroby, rozumianej jako brak objawów, oraz wygojenie zmian zapalnych błony śluzowej, a następnie podtrzymanie remisji i zapobieganie nawrotom. Skuteczne leczenie może zapobiec albo zmniejszyć liczbę operacji z powodu choroby, a także zapobiec jej powikłaniom. Rodzaj terapii dobiera się w zależności od lokalizacji i nasilenia choroby. Leczenie ma charakter długotrwały, a decyzja o jego przerwaniu u pacjentów z utrzymującą się remisją zawsze powinna być poprzedzona wykonaniem badań dodatkowych, które potwierdzą wygojenie zmian zapalnych.
W terapii nieswoistych zapaleń jelit bardzo ważne jest zaufanie pacjenta do lekarza i vice versa. Warto rozmawiać z lekarzem o wszystkich dolegliwościach, nawet pozornie nie związanych z chorobą jelit, ponieważ tylko wtedy będzie mógł on zaproponować najlepsze rozwiązanie. Należy zgłaszać lekarzowi wszystkie niepożądane działania leków, ponieważ mogą one wymagać dodatkowych działań lub zmiany leczenia.
Nie należy zwlekać ze zgłoszeniem się do zespołu prowadzącego, gdy nawracają objawy choroby. Najlepiej, gdyby kontakt z pielęgniarką lub lekarzem miał miejsce w ciągu kilku dni. Często już przez telefon można ustalić, na ile sprawa jest poważna i co zrobić najpierw. Częstym manewrem początkowym jest zwiększenie dawek stałych leków.
W Europie opracowywaniem zaleceń na temat postępowania w chorobach zapalnych jelit zajmuje się European Crohn’s and Colitis Organisation (ECCO). ECCO regularnie publikuje wytyczne zawierające aktualne standardy leczenia, które powinny być znane wszystkim lekarzom zajmującym się chorobami zapalnymi jelit.
Podstawowe znaczenie na leczenie farmakologiczne, ale u części chorych może być konieczne leczenie operacyjne.
Około połowa pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna przechodzi odcinkową resekcję jelita, najczęściej z powodu zwężenia, które utrudnia pasaż treści pokarmowej. Pacjenci z zajęciem okolicy odbytu w przebiegu choroby Leśniowskiego- Crohna zwykle wymagają zabiegów chirurgicznych w tej okolicy.
U pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego o ciężkim przebiegu, opornym na leczenie farmakologiczne, może być konieczne usunięcie jelita grubego. Innym wskazaniem do takiej operacji są zmiany przedrakowe lub rak, które rozwijają się niekiedy po wielu latach choroby o dużym zasięgu i ciężkim przebiegu.
Leczenie farmakologiczne
Pochodne kwasu aminosalicylowego (mesalazyna, sulfasalazyna) są podstawą leczenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego w okresie zaostrzenia jak i remisji. Wykazują działanie przeciwzapalne w obrębie błony śluzowej przewodu pokarmowego. Można je stosować doustnie (tabletki, granulki) oraz w leczeniu miejscowym, dojelitowym (wlewki, czopki, pianki podawane doodbytniczo). Leki te są zwykle bardzo dobrze tolerowane i mogą być stosowane przez długie lata.
Kortykosteroidy stosuje się w umiarkowanych i silnych zaostrzeniach chorób zapalnych jelit, zwykle doustnie lub dożylnie, a niekiedy również doodbytniczo. Kortykosteroidy stosowane w leczeniu są pochodnymi naturalnych hormonów ludzkich produkowanych w nadnerczach i hamują produkcję licznych substancji i komórek biorących udział w różnego rodzaju procesach zapalnych. Leczenie trwa zwykle kilka do kilkunastu tygodni. Z uwagi na ich dość liczne możliwe niepożądane działania, kortykosteroidów nie stosuje się przewlekle w celu podtrzymania remisji. Nawrót objawów po zmniejszeniu dawki lub zakończeniu leczenia kortykosteroidami jest wskazaniem do leczenia immunosupresyjnego lub biologicznego.
Leki immunosupresyjne zwykle stosuje się je przewlekle w celu podtrzymania remisji choroby (tiopuryny, stosowane doustnie) lub w celu opanowania zaostrzenia i podtrzymania remisji (metotreksat, lek we wstrzyknięciach podskórnych) u chorych ze steroidozależnością lub po niepowodzeniu leczenia steroidami. Mechanizm działania tych leków polega na ograniczeniu mnożenia się komórek układu odpornościowego. Ponieważ mogą one zwiększać ryzyko niektórych infekcji, przygotowanie do leczenia polega między innymi na zebraniu danych dotyczących przebytych chorób zakaźnych i szczepień, a w trakcie leczenia należy się szczepić przeciwko grupie i bakteryjnemu zapaleniu płuc.
Leki biologiczne to najnowsza grupa leków stosowanych w przewlekłych autoimmunologicznych chorobach zapalnych, w tym w zapaleniach jelit. Są to przeciwciała skierowane przeciwko określonym cząsteczkom, które mają istotne znaczenie w wywoływaniu i podtrzymaniu procesu zapalnego. Wytwarzane z użyciem metod inżynierii genetycznej przeciwciała powodują unieczynnienie tych cząsteczek i wygaszenie procesu zapalnego oraz wygojenie błony śluzowej. Leki biologiczne podaje się dożylnie (w warunkach szpitalnych) lub podskórnie (w szpitalu lub samodzielnie w domu). Niektóre leki biologiczne zwiększają ryzyko rozwoju zakażeń bakteryjnych i wirusowych. Inne powikłania obserwowane przy ich stosowaniu to reakcje nadwrażliwości, zmiany skórne, a niekiedy uszkodzenie wątroby. Leki biologiczne stosuje się u osób o umiarkowanie ciężkim i ciężkim przebiegu chorób zapalnych jelit. Służą do uzyskania remisji i podtrzymania remisji i mogą być stosowane przez długi czas. Są wśród nich infliksymab, adalimumab, golimumab, wedolizumab i ustekinumab. Kolejne lata przyniosą zapewne dopuszczenie do leczenia nowych leków biologicznych skierowanych przeciwko innym cząsteczkom.
W Polsce leki biologiczne są refundowane w ramach tak zwanych programów terapeutycznych, w których zdefiniowane są wskazania i przeciwwskazania oraz poziom aktywności choroby, osobno dla wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, a osobno dla choroby Crohna, które upoważniają do rozpoczęcia leczenia biologicznego. W programach terapeutycznych określono też czas leczenia poszczególnymi lekami. Treść programów terapeutycznych jest modyfikowana w przypadku objęcia refundacją nowych leków lub decyzji o wydłużeniu czasu leczenia lub zmianie innych warunków jego stosowania. Opisy programów terapeutycznych są publikowane na stronach internetowych Ministerstwa Zdrowia. Leczeniem nieswoistych zapaleń jelit w ramach programów terapeutycznych zajmują się szpitale z oddziałem gastroenterologii, które są w stanie zapewnić kompleksową specjalistyczną opiekę w tej dziedzinie.
Pacjenci, którzy nie zakwalifikowali się do leczenia w ramach Programu Lekowego mają możliwość indywidualnego zakupienia terapii lekami biologicznymi. Należy pamiętać, że terapia powinna być skonsultowana z lekarzem specjalistą.
Inne często stosowane leki
Należą do nich leki zapierające, taki jak loperamid, szczególnie często stosowanie u pacjentów po operacjach w obrębie jelit.
Przejściowo mogą być potrzebne leki przeciwbólowe, takie jak dostępna bez recepty NoSpa czy Paracetamol. Należy unikać stosowania niesteroidowych leków przeciwzapalnych, ponieważ mogą one zaostrzyć stan zapalny błony śluzowej przewodu pokarmowego. W uzasadnionych przypadkach lekarz może zalecić preparaty dostępne tylko na receptę, takie zawierające np. tramadol. Od niedawna dostępna w Polsce jest również medyczna marihuana.
Wielu pacjentów przyjmuje suplementy żelaza, witaminy D3 oraz witaminy B12.
Pomocnicze znaczenie mają także antybiotyki, które zaleca się przy powikłaniach infekcyjnych, a także w leczeniu zmian okołoodbytniczych w chorobie Leśniowskiego-Crohna.
Dodatkowo niektórzy pacjenci mogą wymagać leczenia przeciwlękowego czy przeciwdepresyjnego, które pomoże przetrwać najcięższy etap choroby.
INFORMACJE DLA PACJENTÓW Z CHOROBĄ CROHNA
Choroba Leśniowskiego-Crohna
W przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna zapalenie obejmuje błonę śluzową i podśluzową, ale często również głębokie warstwy zajętego odcinka przewodu pokarmowego i może wywołać ból, utrudniać trawienie pokarmów i wchłanianie składników odżywczych. W następstwie choroby mogą wystąpić groźne dla życia powikłania, takie jak niedrożność przewodu pokarmowego lub jego perforacja.
Według obecnej wiedzy choroba Leśniowskiego-Crohna jest nieuleczalna, ale dostępne metody terapii pozwalają znacznie złagodzić jej objawy oraz spowodować długotrwałą remisję, czyli wygaszenie stanu zapalnego. Dzięki leczeniu wielu pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna może prowadzić normalne życie.
Objawy choroby Leśniowskiego-Crohna
Różne odcinki przewodu pokarmowego mogą obyć zajęte przez chorobę u różnych chorych. Najczęściej zmiany zapalne umiejscawiają się w końcowym odcinku jelita cienkiego, w miejscu gdzie jelito cienkie łączy się z jelitem grubym, oraz w jelicie grubym. Około jedna trzecia chorych ma zmiany chorobowe w okolicy odbytu, znacznie rzadziej natomiast choroba obejmuje górny odcinek przewodu pokarmowego, czyli przełyk, żołądek i dwunastnicę.
Objawy choroby Leśniowskiego-Crohna mogą mieć różne nasilenie. Zwykle rozwijają się powoli, ale niekiedy występują nagle, bez ostrzeżenia.
Najczęstsze objawy choroby Crohna:
biegunka
ból brzucha
gorączka i dreszcze
osłabienie i zmęczenie
brak apetytu i utrata wagi
obecność krwi w kale
ból i wysięk w okolicy odbytu
nudności i wymioty
INFORMACJE DLA PACJENTÓW Z WRZODZIEJĄCYM ZAPALENIEM JELITA GRUBEGO
Wrzodziejące zapalenie jelita grubego
We wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego zapalenie obejmuje błonę śluzową jelita grubego i powoduje biegunkę, krwawienie oraz ból brzucha. W następstwie zaawansowanej choroby mogą wystąpić groźne dla życia powikłania, takie jak głęboka niedokrwistość czy perforacja jelita grubego.
Według obecnej wiedzy wrzodziejące zapalenie jelita grubego jest nieuleczalne, ale dostępne metody terapii pozwalają znacznie złagodzić jej objawy oraz spowodować długotrwałą remisję, czyli wygaszenie stanu zapalnego. Dzięki leczeniu wielu pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego może prowadzić normalne życie.
Objawy wrzodziejącego zapalenia jelita grubego
Objawy wrzodziejące zapalenia jelita grubego mogą mieć różne nasilenie. Zwykle rozwijają się powoli, ale niekiedy występują nagle, bez ostrzeżenia. Ich nasilenie zależy od nasilenia stanu zapalnego oraz jego umiejscowienia.
W przebiegu choroby mogą wystąpić:
Biegunka z obecnością krwi i ropy w kale
Ból brzucha
Ból odbytu
Krwawienie z odbytu: domieszka krwi w kale
Naglące parcie na stolec
Utrata wagi
Osłabienie
Gorączka
Zahamowanie wzrostu i dojrzewania u dzieci
W przebiegu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego u około części chorych dochodzi do zajęcia tylko odbytnicy, czyli końcowych 15-20 cm jelita grubego. Przebieg tej postaci choroby jest najczęściej łagodny, a leczenie prowadzone w warunkach ambulatoryjnych. Druga grupa to osoby z lewostronnym zapaleniem jelita, czyli zajęciem odbytnicy i lewej połowy okrężnicy, w której częściej występuje biegunka, ból po lewej stronie brzucha, bolesne parcia na stolce i chudnięcie. U osób z rozległym zajęciem jelita, czyli zajęciem lewej i prawej części okrężnicy, ból może dotyczyć całego brzucha, biegunka jest nasilona, częściej pojawiają się chudnięcie i gorączka.
U pacjentów z nieswoistymi zapaleniami jelit mogą także wystąpić:
stany zapalne skóry, oczu i stawów
zapalenie wątroby i dróg żółciowych
opóźnienie wzrostu i dojrzewania u dzieci
